💫 నిన్ను చూసిన క్షణం
సంక్షిప్తం:
కొన్ని క్షణాలు జీవితమంతా గుర్తుంటాయి.
ప్రేమ ఎప్పుడైనా మళ్ళీ పుడుతుందా? లేక అది ఒకే క్షణంలోనే సజీవమై ఎప్పటికీ మనలో నిలిచిపోతుందా?
ఇది ఒక అలాంటి క్షణానికి సంబంధించిన కథ.
కథ:
రైల్వే స్టేషన్ మీద సాయంత్రపు చీకట్లు మెల్లగా దిగి వస్తున్నాయి.
ప్రకటనల శబ్దం, రైలు హార్న్లు, ఆ గందరగోళంలో కూడా — అతను ఏదో వెతుకుతున్నట్టు కనిపించాడు.
ఆదిత్య… అతని చేతిలో ఒక పాత నీలి కవరులో ఫోటో ఉంది —
ఆ ఫోటోలో నవ్వుతున్న అమ్మాయి పేరు సాయి శ్రీ.
పదేళ్ల క్రితం, అదే కాలేజీ, అదే సీటు, అదే లైబ్రరీ…
అప్పుడు మొదటిసారి ఆమెను చూసిన క్షణం —
అతని జీవితాన్ని మౌనంగా మార్చేసింది.
సాయి శ్రీ చాలా మాట్లాడేది కాదు, కానీ ఆమె చూపులు మాటలకంటే ఎక్కువగా చెప్పేవి.
ఆదిత్య ఎప్పుడూ ఆమె పక్కన కూర్చుని, “ఏదో అడగాలి…” అని అనుకుంటాడు.
కానీ ఆ ధైర్యం రాక ముందే,
ఆమె చదువు పూర్తయి, వేరే నగరానికి వెళ్లిపోయింది.
ఆ రోజు తరువాత, ఆమెను చూడలేదు.
కానీ ఆ “నిన్ను చూసిన క్షణం” మాత్రం అతనిలో ఎప్పటికీ నిలిచిపోయింది.
ఇప్పుడీ స్టేషన్లో అతను ఎందుకు ఉన్నాడు అంటే —
అదే పాత ఫోటో వెనుక రాసిన ఒక మాట కోసం:
“ఒక రోజు, తిరిగి రైల్వే స్టేషన్లో కలుద్దాం.”
అతను ఎప్పుడూ ఆ మాటను మరిచిపోలేదు.
ప్రతి సంవత్సరం, అదే తేదీ, అదే స్టేషన్లో వస్తాడు.
ప్రతి సారి ఖాళీ బెంచ్ మీద కూర్చుని, పాత జ్ఞాపకాలతో మాట్లాడుకుంటాడు.
ఆ రాత్రి కూడా అలానే కూర్చున్నాడు.
అప్పుడే వెనుక నుంచి ఒక మృదువైన స్వరం —
“ఇక్కడే కూర్చుంటావని తెలుసు…”
అతను మెల్లగా తిరిగాడు.
ఆమె అక్కడే ఉంది —
చిన్నగా పెద్దవారైన చూపులు, కానీ అదే చిరునవ్వు.
“నువ్వు… నిజంగానే వచ్చావా?”
“నువ్వు ఎదురుచూస్తావని నాకు తెలుసు,” అంది ఆమె.
రైలు శబ్దం పక్కన దూసుకెళ్తోంది, కానీ వారి మధ్య ఆ నిశ్శబ్దమే మాట్లాడుతోంది.
వారు ఇద్దరూ ఆ బెంచ్ మీద కూర్చున్నారు — మాటలేమీ లేకుండా, కానీ మనసులు కలిసిపోయి.
ఆదిత్య నవ్వుతూ అన్నాడు —
“నిన్ను చూసిన క్షణం నా జీవితంలో మొదటి ప్రేమ క్షణం.”
సాయి శ్రీ మృదువుగా అంది —
“మరి నిన్ను మళ్ళీ చూసిన క్షణం… అదే నా జీవితం ప్రారంభం.” 💫
వర్షం కురవడం మొదలైంది.
రైల్వే లైట్ల కాంతిలో ఆ చినుకులు మెరుస్తున్నాయి.
వారి నవ్వులు, ఆ వాన చినుకులు, ఆ క్షణం —
ఇక ఎప్పటికీ జ్ఞాపకంగా మిగిలిపోయాయి.
ముగింపు:
కొన్ని ప్రేమలు మాటల్లో మొదలవ్వవు,
కొన్ని కలయికలు మళ్ళీ ప్రారంభం కాకపోవచ్చు.
కానీ ఒక క్షణం… సరిపోతుంది —
మనసులో ప్రేమను శాశ్వతం చేయడానికి. 💖