సంక్షిప్తం:
ఒక వర్షం... రెండు అపరిచిత మనసులు... ఒకే బస్స్టాప్.
కొన్ని పరిచయాలు మాటల్లో మొదలవ్వవు — అవి నిశ్శబ్దంలో పుడతాయి.
కథ:
మంచి చల్లని సాయంత్రం. ఆకాశం మబ్బులతో నిండిపోయి ఉంది.
బస్స్టాప్ దగ్గర కొద్దిమంది మాత్రమే ఉన్నారు.
ఆమె, పుస్తకం పట్టుకుని నిలబడి ఉంది. పుస్తకం పేరు — "ఆత్మ యొక్క వాన."
పేజీలు తడుస్తున్నాయి, కానీ ఆమె దాన్ని మూసుకోవడం లేదు.
ఒక బైక్ వేగంగా వచ్చి ఆగింది.
అతను హెల్మెట్ తీసి, చిరునవ్వు చిందించాడు —
“ఇంత వానలో పుస్తకం చదువుతావా?” అని అడిగాడు.
ఆమె నవ్వింది.
“కొన్ని పుస్తకాలు వర్షంలోనే అర్థం అవుతాయి,” అంది.
వర్షపు చినుకులు వారిద్దరి మధ్య పడుతూనే ఉన్నాయి.
ఆ మాటలతో ఒక పరిచయం మొదలైంది.
ఆ బస్స్టాప్ అప్పుడు చిన్నదిగా అనిపించలేదు.
తర్వాత బస్ వచ్చింది.
అతను ఆమెకు చోటు ఇచ్చాడు.
అతని పేరు అరుణ్, ఆమె పేరు మేఘా.
వర్షం, కిటికీ బయట వణుకుతున్న చెట్లు, లోపల నిశ్శబ్దం.
అంతా కొత్తగా, మృదువుగా ఉంది.
బస్ చివరి స్టాప్ వచ్చింది.
“తర్వాత కలుద్దామా?” అని అరుణ్ అడిగాడు.
మేఘా కాసేపు నిశ్శబ్దంగా చూసి —
“వర్షం మొదలైన రోజు గుర్తుందా?” అంది.
అతను తల ఊపాడు.
“అదే మన కలయిక. మరలా వర్షం మొదలైతే — కలుద్దాం.”
ఆమె చిరునవ్వుతో నడిచిపోయింది.
ఆ తరువాత ఎన్నో సార్లు వర్షం పడింది.
అరుణ్ ప్రతి సారి ఆ బస్స్టాప్ దగ్గర నిలబడ్డాడు.
కానీ ఆమె రాలేదు.
ఒక రోజు — అతను అదే పుస్తకం ఒక షాప్లో చూసాడు.
అదే పేజీ దగ్గర ఒక లేఖ దొరికింది —
“కొన్ని వర్షాలు మనసులోనే ఆగిపోతాయి,
కానీ ఆ చినుకులు మాత్రం జ్ఞాపకాల్లో ఎప్పటికీ పడుతూనే ఉంటాయి.”
ముగింపు:
కొన్ని కలయికలు సీజన్లా వస్తాయి,
కానీ వాటి జ్ఞాపకాలు — వానలాగే ఎప్పటికీ ఆగవు. 🌧️💔