సంక్షిప్తం:
కొన్ని ప్రేమలు కాలానికి ఎదురుగా నిలబడతాయి.
ఇది ఒక మనసు – మాటల కంటే ఎక్కువగా ఎదురుచూసిన కథ.
కథ:
ప్రతిరోజు సాయంత్రం 6 గంటలకు — సమీర ఆ వంతెనపైకి వచ్చేది.
నది మీద వాలిన సూర్యకాంతి నీటిలో మెరిసేది.
ఆమె కళ్ళలో మాత్రం అదే జ్ఞాపకం మెరిసేది — అరుణ్.
ఐదు సంవత్సరాల క్రితం, ఇదే వంతెనపై వారిద్దరూ చివరిసారిగా మాట్లాడారు.
అతను వెళ్ళిపోవాల్సి వచ్చింది — “ఒక సంవత్సరం మాత్రమే,” అని చెప్పాడు.
ఆమె నవ్వుతూ,
“సరే… కానీ నేను ప్రతి సాయంత్రం ఇక్కడ ఉంటాను,” అంది.
అతను వెళ్ళిపోయాడు.
ఆ తర్వాత ప్రతి సాయంత్రం, ప్రతి సీజన్, ప్రతి వాన —
సమీర అక్కడికే వచ్చింది.
సమయం క్రమంగా మారింది, కానీ ఆమె ఎదురుచూపు మాత్రం ఆగలేదు.
కొన్ని రోజులు వానలో తడిసి, కొన్ని రోజులు మౌనంలో కరిగిపోయింది.
ప్రతి ఆరేళ్లలో ఒక లేఖ, ఒక స్మృతి, ఒక ఆశ —
అవి ఆమె జీవితాన్ని నింపాయి.
ఒక రోజు ఆమెకు ఒక లేఖ వచ్చింది.
అదే అరుణ్ హస్తాక్షరం.
హృదయం దడదడలాడింది.
“సమీరా,
కాలం చాలా మార్చేసింది.
కానీ నేను తిరిగి వచ్చినా — నన్ను గుర్తుపడతావా?
నీ ఎదురుచూపే నా ఆశగా మారింది.”
ఆమె ఆ లేఖను చేతిలో పట్టుకుని ఆ వంతెన మీదే కూర్చుంది.
కళ్ళలో నీరు, పెదవులపై చిరునవ్వు.
అప్పుడే వెనుక నుంచి ఒక స్వరం —
“ఇక్కడి దారులు ఇంకా నిన్ను గుర్తుపడుతున్నాయ్.”
ఆమె తిరిగి చూసింది.
అరుణ్ అక్కడ నిలబడి ఉన్నాడు.
వారి మధ్య మాటలేమీ లేవు.
వర్షం మొదలైంది.
ఆ చినుకులు పాత గాయాలను తుడిచేశాయి.
ఆ రెండు చేతులు మళ్ళీ కలిశాయి —
కాలం తర్వాత, కానీ ప్రేమకు సమయం అవసరమేంటి?
ముగింపు:
కొన్ని ఎదురుచూపులు ముగింపుకి కాదు — పునఃప్రారంభానికి దారి చూపిస్తాయి.
ప్రేమ ఎప్పటికీ సమయానికి బానిస కాదు...
అది కేవలం మనసుకు నిజమైన వాగ్దానం. ❤️