💌 చివరి లేఖ
A story of a love that was never spoken, yet never forgotten.
ప్రారంభం
విజయవాడ రైల్వే స్టేషన్లో రాత్రి 11 గంటలు.
ప్లాట్ఫారమ్ మీద జనాల రద్దీ తగ్గిపోయింది.
చల్లని గాలి, దూరంగా రైలు హార్న్,
ఒంటరిగా బెంచ్ మీద కూర్చున్న ఒక అమ్మాయి—
సమ్యుక్తా.
ఆమె చేతిలో ఒక పాత envelope.
దానిమీద మసకబారిన అక్షరాలు—
“To Samyuktha…”
ఎవరు రాసారో ఆమెకు తెలుసు.
ఎందుకు రాసారో ఇంకా తెలియదు.
అది ఆదిత్య రాసిన చివరి లేఖ.
వారి ప్రేమ — చెప్పని ప్రేమ
సమ్యుక్తా & ఆదిత్య చిన్నప్పటి స్నేహితులు.
ఎప్పుడూ కలిసి పాఠశాలకు వెళ్లేవారు,
సినిమాలు చూసేవారు,
ఒకరికొకరు చిన్న చిన్న కలలు చెప్పుకునేవారు.
వారి మధ్య ఉన్నది
ప్రేమ కాదు…
అంటే ప్రేమ అని ఇద్దరూ ఒప్పుకోలేదు.
కాని ఇద్దరికీ తెలిసిన ప్రేమ.
అతను ఆమె నవ్వు కోసం
ఏదైనా చేసేవాడు.
ఆమె అతని ఒక్క మాట కోసం
రోజంతా ఎదురు చూసేది.
వారి మధ్య ఒక మౌనం ఉండేది—
ఆ మౌనం…
ప్రేమకన్నా బలమైనది.
విడిపోవడం — ఒక మాట చెప్పకుండా
ఇంటర్మీడియట్ చివరి రోజులు.
ఆదిత్య అకస్మాత్తుగా సమ్యుక్తాకి చెప్పాడు—
“నాకు హైదరాబాద్లో అడ్మిషన్ వచ్చింది… రేపే వెళ్తా.”
సమ్యుక్తా ప్రపంచం ఒక్కసారిగా ఆగిపోయింది.
“ఇంత త్వరగా? నాకు ఎందుకు చెప్పలేదు?”
అతను నిశ్శబ్దంగా అన్నాడు—
“నిజం చెప్పాలంటే…
నువ్వు ఏడుస్తే నేను వెళ్లలేనట్లుండి.
అందుకే చెప్పలేదు.”
సమ్యుక్తా కళ్ళు నీటితో నిండిపోయాయి.
ఆమె అడిగింది—
“అంటే… ఇక మనం?”
అతను నవ్వుతూ అన్నాడు—
“మన మధ్య ఏమీలేదు కదా… స్నేహం తప్ప?”
ఆ మాట
సమ్యుక్తా గుండెను ముక్కలుగా చేసింది.
కాని ఆమె నవ్వింది.
ఎందుకంటే అతను నవ్వుతున్నాడు.
ఆదిత्य వెళ్లిపోయాడు.
సమ్యుక్తా కేవలం గమనించింది.
ఎవరికీ అర్థం కాలేదు—
ఆ రోజు ఒక ప్రేమ
విభజన అయిందని.
సంవత్సరాలు గడిచాయి
సమ్యుక్తా ఉద్యోగం ప్రారంభించింది.
సిటీ మారింది… జీవితం మార్చుకుంది.
కాని మనసులో మాత్రం
ఒకే పేరు మిగిలిపోయింది—ఆదిత్య.
పండుగలు, కొత్త ఏడాదులు, పుట్టినరోజులు—
అన్నీ వచ్చాయి…
కాని అతని నుండి ఒక సందేశం కూడా రాలేదు.
ఇక అతను లేడేమో అని ఆమె అనుకుంది.
లేదా ఆమెను మర్చిపోయాడేమో.
అయితే ఈ ప్రశ్న మాత్రం రోజూ బాధించింది—
“నువ్వు నన్ను ఇలా ఎందుకు వదిలిపోయావ్?”
ఒక రోజు — ఆ లేఖ
ఆమె ఇంటి ముందుకు పోస్టుమాన్ వచ్చాడు.
“సమ్యుక్తా గారు? మీకో లేఖ.”
లేఖ…
అది ఎవరు రాస్తారు?
ఇప్పుడంతా WhatsApp, Instagram కాలం.
ఆమె చేతులు వణికాయి.
Cover మీద పేరు—ఆదిత్య.
ఆమె గుండె ఒక్కసారిగా బలంగా కొట్టుకుంది.
ఆమె వెంటనే లేఖ తెరవలేదు.
ఎందుకంటే…
ఏం రాసుంటాడో భయం.
ఏం రాయకపోయినా బాధ.
ఆ లేఖను పట్టుకుని
ఆమె రైల్వే స్టేషన్కి వెళ్లింది.
అక్కడే అతను తన చిన్ననాటి ప్రయాణాలు చెప్పేవాడు.
అక్కడే ఒకసారి ఇద్దరూ సంక్రాంతి రాత్రి నక్షత్రాలు చూసారు.
అక్కడే ఆమె అతన్ని ప్రేమించిందని అర్థమైంది.
అక్కడే ఆమె లేఖ తెరిచింది.
ఆదిత్య రాసిన చివరి లేఖ
“సమ్యుక్తా…
ఈ లేఖ నీకు చేరే సమయానికి
నేను ఎక్కడుంటానో తెలియదు.
కాని ఒక నిజం మాత్రం నీకు చెప్పాలి.
నేను నిన్ను ప్రేమించా…
చాలా లోతుగా.
స్నేహం కంటే పెద్ద ప్రేమ.
ప్రేమ కంటే పవిత్రమైన ప్రేమ.
కాని నేను నీకు చెప్పలేదు.
ఎందుకంటే…
నా జీవితంలో ఉన్న పోరాటాలు
నీ నవ్వు దగ్గరకి రాకూడదని అనుకున్నా.
బాధలో ఉన్న నన్ను
నువ్వు పట్టుకుని నిలబెడతావని నాకు తెలుసు.
అదే కారణం…
నేను చెప్పలేదు.
ఆ రోజు నువ్వు ఏడిస్తే
నేను వెళ్లేదాన్ని కాదు.
నిన్ను కోల్పోవడం కాకుండా
నా స్వప్నాలు కోల్పోవడానికి నేను సిద్ధమే.
అందుకే నిన్ను దూరం చేశా.
కాని ఈరోజు
ఒక వార్త తెలిసింది—
డాక్టర్ చెప్పారు నాకు ఎక్కువ రోజులు లేవని.
ఆ మాట వినగానే
ఎందుకో ఒకే పేరు గుర్తొచ్చింది—
సమ్యుక్తా.
నీ లేని జీవితం నాకు భరించలేదు.
కాని…
నీ జీవితం నా వల్ల బాధపడకూడదని
నేను దూరంగా ఉన్నాను.
నువ్వు నన్ను ప్రేమించావో లేదో
ఎప్పుడూ అడగలేదు.
కానీ నేను నిన్ను ప్రేమించిన నిజం—
ఈ లేఖలో వదిలిపెడుతున్నా.
నీ ముఖం చివరిసారి చూడాలనుకున్నా…
కాని నీ కన్నీళ్లు చూసే ధైర్యం లేదు.
సంతోషంగా ఉండు.
ఎవరైనా నిన్ను నిజంగా ప్రేమించే వాడిని కనిపెట్టు.
అతను నిజంగా ఉంటే,
అతని దగ్గర నా ప్రేమ నీది అవుతుంది.
-
నీ కోసం ఎప్పుడూ వ్రాసినా
నీ చేతిలో ఎప్పుడూ పెట్టలేని ప్రేమతో,
ఆదిత్య”
సమ్యుక్తా కన్నీళ్లు
లేఖ ముగిసింది.
కానీ సమ్యుక్తా ప్రపంచం మాత్రం…
ఒక క్షణములో ధ్వంసమైంది.
ఆమె వణుకుతున్న చేతులతో
లేఖని ఛాతికి దగ్గర పెట్టుకుంది.
“ఆదిత్య…
నువ్వెందుకు నన్ను ప్రేమించావని చెప్పలేదు?
నేనూ… నీకోసం సంవత్సరాలు ఎదురు చూసా…”
స్టేషన్ ప్లాట్ఫారమ్ మీద
ఆమె ఒక్కసారిగా కూర్చుంది.
రైలు శబ్ధం, జనాల పరుగులు—
ఆమె మనసుకు ఏమీ వినిపించలేదు.
ఆమెకు ఒకే మాట గుండెల్లో
వడ్డి వడ్డి మోగింది—
“మనమిద్దరం ఒకరికొకరం కావచ్చు…
అయితే ఎందుకు జీవితం
ఇలా మమ్మల్ని విడదీసింది?”
ముగింపు — కానీ ముగింపు కాదు
సమ్యుక్తా ఆ లేఖను ప్రతిరోజూ చదువుతుంది.
ఆమె ప్రేమకు రూపం లేదు.
ఆమె ఎదురు చూపులకు సమాధానం లేదు.
కాని ఆమె హృదయంలో మాత్రం
ఒకే మాట ఉంది—
“ప్రేమ జీవితం ముగిసినా…
ప్రేమ కథ ముగియదు.”
ఆదిత్య ఆమె జీవితంలో ఉండకపోవచ్చు,
కాని అతని ప్రేమ—
ఆమె గుండె చప్పుడు లాగా
ఎప్పటికీ ఉండిపోతుంది.
💖✨
Some endings are not endings… they’re memories that refuse to die.