🌧️ నీ లేని రోజులు
A story of unspoken love, heartbreak, and the moment that changes everything.
ప్రారంభం
నెలవంకలేని ఆ రాత్రి…
చల్లని గాలి, ఖాళీ వీధులు,
మధ్యలో నడుస్తున్న ఒక అమ్మాయి—
రిత్వికా.
ఆమె ముఖంలో అలసట,
హృదయంలో నిశ్శబ్దం,
కానీ ఎక్కడో లోతుగా…
ఒక పేరు ఇంకా బతికే ఉంది.
ఆరుణ్.
ఆమె ప్రేమ.
ఆమె బాధ.
ఆమె మిగిలిపెట్టిన కల.
వారి ప్రేమ — ఒక మౌన సంగీతం
రిత్వికా & ఆరుణ్ కలిసి చదివిన కాలేజ్ రోజులు
ఆకాశం जितना విస్తరించిన ఆనందం.
రిత్విక మంచి సాఫ్ట్వేర్ స్టూడెంట్,
ఆరుణ్ మాత్రం ఫిల్మ్మేకింగ్ మీద ప్యాషన్ ఉన్నవాడు.
రిత్విక మౌనంగా అతనిని ప్రేమించింది.
ఎప్పుడూ చెప్పలేదు.
చెప్పాలనుకున్నప్పుడు—
అతని నవ్వు ఆమె మాటలను దాచేసేది.
ఆరుణ్కు కూడా ఆమె మీద ప్రేమే.
కాని అతను తన జీవితంలో ఉన్న పేదరికం, భారాలు, కుటుంబ సమస్యలు
అన్నీ ఆమెకెందుకు చెప్పాలి అని అనుకుని
తన మనసును దాచుకున్నాడు.
ఇద్దరి ప్రేమ…
మొన్నటి వర్షం లాంటి సింపుల్,
అర్ధం కాని మౌనం లాంటి కాంప్లెక్స్.
అనుకోని మలుపు
ఒకరోజు ఆరుణ్ కాలేజీ ముగిసే ముందు
సడన్గా రిత్వికకు చెప్పాడు—
“నేను చెన్నైకి వెళ్తున్నా. సినిమా అసిస్టెంట్ డైరెక్టర్గా అవకాశం వచ్చింది.”
రిత్విక శాక్ అయ్యింది.
ఆమె చెప్పాలనుకున్న ప్రేమ మాటలు
అన్నీ శ్వాసలోనే ఆగిపోయాయి.
“ఏందుకు… నాకు చెప్పలేదు?”
“నీకు చెప్పినంతవరకు… నన్ను నువ్వు ఆపేస్తావేమో అని భయపడ్డా.”
వారి మధ్య ఓ తేలికైన గాయం పుట్టింది.
అది మాటలతో నయం అవ్వలేనిది.
తరువాతి రోజు అతను వెళ్లిపోయాడు—
ఒక నిశ్శబ్ద మెసేజ్ మాత్రమేకి.
“Take care Ritvi. You deserve better.”
ఆ రోజు రిత్విక గుండె…
మొదటిసారి పూర్తిగా విరిగింది.
నీ లేని రోజులు — రిత్విక జీవితం
రోజులు క్రమంగా గడిచాయి.
ఆమె ఉద్యోగంలో విజయాలు వచ్చాయి.
కుటుంబం సంతోషించింది.
ఎవరూ చూడలేదు—
ఆమె నవ్వు వెనకాల దాగిన ఖాళీని.
ఆమె డైరీ ప్రతి పేజీ
ఒకే పేరుతో నిండిపోయింది: ఆరుణ్.
ఆమెకు అర్థమయ్యింది—
ప్రేమను మనం మర్చిపోవడం కాదు,
మనముందు రోజులను మర్చిపోవడమే కష్టం.
ఆరుణ్ జీవితం — పోరాటం, పశ్చాత్తాపం
చెన్నైలో ఆరుణ్ రోజంతా పని,
రాత్రంతా అలసట.
కానీ రిత్విక పేరు మాత్రం
అతని ప్రతి స్క్రీన్ప్లేలో సైలెంట్గా రాసినట్లు ఉంది.
ఒక రోజు అతను స్నేహితుడితో అన్నాడు—
“నేను ఆమెను వదిలివెళ్లలేదు…
నా జీవితానికి అర్హురాలా అని నేను అనుమానించుకున్నాను.”
అతని కెరీర్ నెమ్మదిగా ఎక్కుతోంది,
కాని అతని హృదయం మాత్రం
ఒకే చోట నిలిచిపోయింది—
హైదరాబాద్.
రిత్విక దగ్గర.
విధి — ఒక చిన్న క్షణం
ఒక సాయంత్రం,
హైదరాబాద్ మెట్రో స్టేషన్లో
రిత్విక తన టికెట్ కోసం లైన్లో నిలబడుతోంది.
స్టేషన్ స్పీకర్ మీద ఒక అనౌన్స్మెంట్ వచ్చింది—
“Short film ‘NEE LENI ROJULU’ — screening at Hyderabad Film Fest.”
ఆ పేరే రిత్విక గుండెను ఆపేసింది.
అది ఆరుణ్ స్టైల్.
అది ఆరుణ్ టోన్.
అది ఆరుణ్ హృదయం.
ఆమె వెంటనే వెళ్లాలని నిర్ణయించుకుంది.
ఫిల్మ్ ఫెస్టివల్ — మళ్లీ కలిసిన క్షణం
థియేటర్ హాల్లో చివరి సీట్లో రిత్విక కూర్చుంది.
స్క్రీన్ మీద టైటిల్ వచ్చింది—
“To the girl who never knew how much I loved her.”
ఆమె కళ్ళు నిండిపోయాయి.
వెళ్తున్నంతవరకు
ఆమె అనుకున్నది ఒకే ప్రశ్న—
“ఇది నన్ను గూర్చేన?”
షార్ట్ఫిల్మ్ పూర్తవగానే
అందరూ చప్పట్లు కొడుతున్నారు.
డైరెక్టర్ స్టేజీ మీదకు వచ్చాడు.
అతనే ఆరుణ్.
రిత్విక శ్వాస ఆగిపోయింది.
ఆరుణ్ మాట్లాడాడు:
“ఈ కథ… నేను కోల్పోయిన ఒకరి గురించి.
కాని… ఇంకా నా హృదయంలో ఉన్నవారి గురించి.”
ఆ మాట వినగానే
రిత్విక కన్నీళ్లు జారిపోయాయి.
ఆరుణ్ చూపు ఒక్కసారిగా ప్రేక్షకుల మధ్య
ఆమెను చూసింది.
రెండు కళ్ళు మాట్లాడుకున్నాయి—
ఏళ్లుగా మాటలేకున్న ప్రేమ
ఒక క్షణంలో పుట్టింది.
మళ్లీ కలిసిన ప్రేమ
షో ముగిశాక
ఆమె బయటికి వెళ్లబోతుండగా
ఆరుణ్ పరుగెత్తుకుంటూ వచ్చాడు.
“రిత్విక… నమ్మలేకపోతున్నా… నిజంగా నువ్వేనా?”
ఆమె మూగగా తల ఊపింది.
కన్నీళ్లు ప్రవహించాయి.
ఆరుణ్ ఆమె చేతులు పట్టుకున్నాడు.
“నేను నిన్ను మర్చిపోలేదు. ఒక్కరోజు కూడా.”
ఆమె వణుకుతున్న స్వరంతో చెప్పింది:
“నువ్వొస్తావని… నన్ను చూసి పిలుస్తావని… రోజూ ఊహించా.”
ఆరుణ్ మెల్లగా అన్నాడు:
“నువ్వు ఊహించిందే నిజం.
నేను తిరిగి వచ్చాను…
నీ లేని రోజులు ఇకుండకూడదని.”
ఆ రాత్రి
వారు మొదటిసారి
పూర్తిగా, స్పష్టంగా,
గుండెతో ప్రేమను ఒప్పుకున్నారు.
ముగింపు
కొన్ని ప్రేమలు ఆలస్యంగా పుడతాయి,
కానీ ఎప్పుడూ తప్పు సమయంలో రావు.
పునఃకలిసినప్పుడు
అవి అదే intensityతో,
అదే పావిత్ర్యంతో,
అదే ధైర్యంతో
మన హృదయాల్లో నిలిచిపోతాయి.
ఎందుకంటే నిజమైన ప్రేమ—
నీ లేని రోజులను ముగించడానికి వస్తుంది.
💖✨